World Cinema Amsterdam
11 augustus 2011
Het World Cinema Festival Amsterdam, georganiseerd door filmhuis Rialto, was -net als voorgaande jaren- een groot succes. In 12 dagen werden 40 bijzondere films gedraaid. Niet de Amerikaanse films die de meesten zijn gewend, waar helden met guns rondlopen en mooie meisjes zich 17 jaar voorbereiden op Prom Night, maar onafhankelijke, originele films uit India, Argentinie, Brazilie en Indonesië.
Gefascineerd door de films die ik vorig jaar op het festival zag, meldde ik me aan als vrijwilliger voor WCA 2011, véél te laat eigelijk, maar ik heb de organisatie net zo lang gebeld tot ik tóch nog ingeroosterd werd. Soms denk ik geloof ik niet na over wat ik doe.
En opeens moest ik me voorstellen aan de groep vrijwilligers. Totaal verrast zei ik spontaan dat ik van vrijwilligers hield omdat ze iets deden wat niet speciaal goed was voor henzelf, maar voor anderen. Het bleek nogal een random opmerking te zijn, toen alle anderen uitvoerig gingen vertellen over hoeveel ze van films hielden, welke geniale films ze hadden gezien, en welke regisseurs ze bewonderden.Na een paar dagen bleek hoe goed alle vrijwilligers zich inzetten, en hoe zelfs het weer meewerkte. De eerste week was het zulk vies weer dat het leek alsof alle Amsterdammers in Rialto kwamen schuilen, de tweede week, tijdens de buitenvoorstellingen was het zulk mooi weer dat het Marie Heinekenplein veranderde in een soort overvol feestterrein.
De regisseurs -in de meeste gevallen aanwezig bij de premiere van hun films- leken, anders dan hollywoodregisseurs op echte kunstenaars; in de meeste gevallen hadden ze weinig films op hun naam staan, en waren ze (ontroerend) overdonderd door alle aandacht en het grote publiek. Trots, dolenthousiast maar toch bescheiden spraken de regisseurs het publiek toe. Zo leken de geniale filmmakers bijna op normale mensen.
De buitenvertoning van Almanya was verreweg de leukste. De film vertelt het verhaal van een turkse familie in Duitsland, het cliché van de meest gehate termen in het Nederlandse woordenboek ; gastarbeiders, gezinshereniging, migranten. Een migrantendrama, maar dan zonder ‘drama’, in de vorm van een verfrissende, hartverwarmende komedie. Immigreren kán grappig zijn. Props voor de Turks-Duitse regisseur die een liéve film over immigratie maakte, zij moet weten hoe het voelt om als eerste op de maan te staan.
De gezichtsuitdrukkingen van de kijkers waren bijna net zo leuk als de film zelf, en na afloop kwam iedereen me dolgelukkig vertellen hóe leuk de film was. Ik had eerlijk gezegd ook verwacht dat Almanya de publieksprijs zou krijgen, maar uiteindelijk won de documentaire over Benda Bilili, de legendarische congolese band, bestaande uit straatmuzikanten met een handicap. Inderdaad, die ene band die vorig jaar lowlands los liet gaan.
World Cinema Amsterdam liet Amsterdammers ook dit jaar weer alle hoeken van de wereld zien. Voor iedereen die dit jaar niet kon komen kijken: volgend jaar nieuwe ronde, nieuwe kansen. Geniet!
Follow
