Lloret de Mar ; University of Life

Ondanks maanden van slapeloze nachten, waanbeelden, piekeren, gematigde psychoses en vooral een gigantische angst, ben ik toch in de volgepropte Gogo bus naar Lloret gestapt. Twintig uur lang hing ik bewegingsloos in mijn stoel, alsof ik een schaapje was dat werd afgevoerd naar de slachtbank.

En dan valt alles toch weer mee. Na twee dagen was ik gewend en durfde ik voor het eerst uit te gaan in Lloret. Ik moest trouwens wel, want ik had me -samen met de zeven anderen- op het strand laten ompraten door de werver van het Milenium feest. “het” feest voor Nederlanders. Echt iets voor mij dus. De werver merkte dat ik het maar niks vond, en gooide zijn laatste argument in de strijd. ‘Zelfs mensen die van Apres-ski houden, vonden eerdere edities van Milenium geweldig!’

Ik was om. Ik ben namelijk altijd te vinden in Apres-ski clubs. 43 euro armer en een busreis -naar een club op een berg- verder stonden we tussen 1000 Nederlanders te feesten alsof ons leven ervan af hing. Ik had besloten de idiote danspasjes van mijn landgenoten over te nemen, en mezelf niet echt serieus te nemen. Het overnemen van danspasjes bleek dé manier om in contact te komen met de voor mij zo wondere wereld van een sjonnie. En zo kwam het dat er die avond tientallen foto’s werden gemaakt van ons met steeds weer een paar andere Nederlandse sjonnies.Op de terugweg was iedereen dronken en voelde ik me heel zielig, voor de vakantie was het min of meer uitgegaan met mijn vriend en nu zat ik hier, broodnuchter en een beetje verloren in een bus met een stuk of zestig dronken idioten.

Achteraf gezien was Millenium inderdaad geweldig, zelfs voor mensen die niet van sjonnies, apres-ski of Lloret de mar houden. Dat mag de werver volgend jaar ook in zijn praatje verwerken.

De Partystraat van Lloret de mar was een soort Las Vegas in het klein. Als je Rosa heet nogal deprimerend om doorheen te lopen. Zoveel meisjes die uit twee meter been en twee meten gestijld blond haar leken te bestaan. Zoveel jongens die foute opmerkingen maakten. Juist op het moment dat ik had besloten onder een steen te gaan leven, liepen we een club binnen die zo’n goede sfeer had dat we er nooit meer weg wilden. St. Trop heette de club. Drie verdiepingen euforische blijheid. We zijn iedere avond naar St. Trop gegaan. Ook de avond dat we met twee uur slaap naar Barcelona waren gegaan.

Iedere dag draaide dezelfde DJ dezelfde playlist, maar het maakte niks uit. We waren nog nooit zo gelukkig geweest in een club. Vijf uur dansen met onbekenden die zichzelf, net als jij niet helemaal serieus nemen is one big party.

Van het leven overdag heb ik niet veel meegekregen; Iedere avond stapten we rond 12 uur St. Trop binnen, om vervolgens -klaarwakker- om half 7 ‘s ochtends ons bed in te kruipen.

Lloret de Mar was als een college op de University of life; De Naieve Rosa heeft veel geleerd.Het slechte nieuws is dat de meeste jongens in Lloret één -niet nader gespecificeerd- doel hebben. Het goede nieuws is dat ik voortaan zal leven zonder vooroordelen; we zitten misschien niet op één lijn, maar echt, sjonnies zijn ook mensen.

Follow

Reageer