Ben jij OERRR?
31 juli 2014
Ik kan er niet omheen. Overal waar ik fiets in Amsterdam verschijnen zij, op elke hoek van de straat; de OERRR reclameposters van Natuurmonumenten. Via OERRR wil Natuurmonumenten kinderen aanmoedigen meer buiten te spelen en ouders stimuleren hun kinderen vaker achter de Playstation weg te halen en mee te nemen naar het bos. Ik kan er niets aan doen, elke keer als ik ze zie verschijnt er een glimlach op mijn gezicht.
In de stad
Eigenlijk moet ik niet lachen omdat ik de reclame zo schattig vind, maar omdat ik het tamelijk ironisch vind. Deze reclames hangen namelijk midden in de stad. Op de reclameposters van OERRR staat een jongetje met een ondeugende, ‘woeste’ blik in zijn ogen en modderspetters op zijn gezicht. Heel leuk, maar ik fiets hier door een wereld vol beton en bestrating, er is in de verste verte geen modderplas te bekennen.
In de auto
Ik zie het helemaal voor mij dat ouders die zich geroepen voelen gehoor te geven aan de oproep van Natuurmonumenten, hun kinderen bij elkaar grijpen, ze in de auto zetten en naar een bos rijden. Waarna ze bij aankomst aan Hugo en Floris vertellen dat ze maar lekker moeten gaan ravotten en in modderplassen springen, net als op de reclame, of ze het nu willen of niet. Immers, papa en mama zijn niet voor niks helemaal naar het bos gereden. Kunnen de ouders ‘quality-time met de kinderen’ ook weer afstrepen van hun doelijst en op de volgende verjaardag aan de ouders van Stijn vertellen hoe goed het was dat zij hun Hugo en Floris meenemen naar het bos.
Goede oude tijd
Toegegeven, aan het begin betrapte ik mij op zo’n ‘goede oude tijd’ gevoel. Ik bedacht hoe fijn het was dat kinderen ‘vroeger’ niet door middel van reclameacties buiten gingen spelen maar dat gewoon uit zichzelf deden. En dat dat gewoon kon. Dat ze niet naar judoles, pianoles en huiswerkbegeleiding hoefde na school, maar gewoon lekker door het bos konden rennen. Tot ik bedacht dat ik zelf helemaal niet zo oud ben en ook in een omgeving vol bestrating ben opgegroeid. Ook ik moest door mijn ouders naar het bos gereden worden wilde ik door de modder rollen. Gelukkig had ik ouders die dat deden en er de tijd voor namen.
Ach ja, misschien zijn die reclames zo slecht nog niet.
Follow
