Ordinaire sjonnies

K**vakantie

het is januari, en januari is zoals jullie weten de maand van de vakantie. vakantie? ja. vakantie. Tenminste, het boekproces daarvan. Een paar vrienden proberen nu zo’n vakantie te boeken, of, vergissing, te plannen. We zijn met z’n achten. Op zich moet het mogelijk zijn om met z’n achten ergens in het buitenland terecht te komen, zestien handen op een buik en klaar is kees.

Het probleem is dat we helemaal niet zestien handen op een buik zijn, we zijn allemaal zo anders zijn. Jarenlang hebben we onszelf bewonderd om onze vriendengroep die uit zulke uiteenlopende types bestond,nu zien we voor het eerst het nadeel aan die zogeheten ‘diversiteit’; die acht mensen hebben nu zestien handen met 80 vingers die allemaal de andere kant op wijzen.

Als ‘hippie’ van de groep wil ik niet dood gevonden worden in de door Nederlandse toeristen gekoloniseerde Costa Brava. Ik wil geloof ik überhaupt niet tussen de extreem ordinaire sjonnies, anita’s en sletvana’s zitten. Nu is het zo dat we met een reisorganisatie voor jongeren willen gaan. GoGO heet de desbetreffende organisatie. Waar GOGO is, zijn Nederlanders (en sjonnies).

kortom:
Deze vakantie bezorgt me nachtmerries. Tussen alle toetsen, baantjes en afspraken door vergaderen we over de bestemming, soms met als resultaat dat iedereen zich uit de voeten maakt om niet langer geconfronteerd te worden met ‘die kutvakantie’. Ik heb inmiddels zes keer gedroomd over een vakantie. Eerst was het Barcelona. We laveerden langs kleine winkeltjes en pittoreske huisjes. Ikzelf ben nog nooit in Barcelona geweest, geen idee of er kleine winkeltjes en schattige huisjes zijn, maar dat ter zijde. De andere keren droomde ik over Kroatië, met prachtige blauwe zeeën en fel groene boompjes. Lange jurken wapperden door mijn droom. Heel idyllisch leek het, vredig en stil. Helaas bleef het bij een droom.

Nu hoor ik mijn vrienden 24/7 over die reis praten, zwoegend proberen ze de rest van een of andere kustplaats te overtuigen, om een dag later met een nieuwe bestemming te komen. De ene dag denk ik dat mijn dromen waargemaakt kunnen worden, de andere dag val ik in het diepe waar-ben-ik-nu-weer-aan-begonnen-gat.

En ja hoor, iemand gooit Albufeira in de groep. Wij allemaal zoeken naar commentaar over Albufeira. ‘het is net Nederland, of Engeland. In restaurants worden afbakpizza’s geserveerd en alles is duur.’ Now we’re talking.

Ligt het aan mij of gaat dit niet werken?
Ik denk dat ik zo maar ‘een weekje naar drenthe’ in de groep ga gooien.
benieuwd of ik hun reactie daarop overleef.

Follow

Reageer