Het leven als een soundtrack (Pinkpop)

Ik ga voor het eerst naar een 3-daags 24/7 festival, een belangrijk onderdeel van mijn opvoeding. In drie dagen zal ik door modder strompelen, meerdere keren hysterisch op zoek gaan naar een relatief schone wc, stikken in een te volle en te warme tent waar de zuurstof langzaam uitloopt en waarin wij -drie vrienden- langzaam maar zeker vacuüm gezogen worden. Maar wat is de toegevoegde waarde van comfort hygiëne wanneer er muziek is?

Drie dagen lang drie keer niks doen, slechts luisteren naar de doorrookte stemmen van rockers, de expirimentele geluiden van DJ’s, wiebelen op de trillingen in het gras. En natuurlijk klappen voor onze bff Tim Knol, iemand die je wel leuk móet vinden al is het maar vanwege zijn zachte wangetjes en zijn lieve, blije liedjes.

Oh, ik zie ons nog precies om 12 uur door de school rennen, op zoek naar een computer waar we de langverwachte line-up van Pinkpop konden bekijken. Natuurlijk zaten we te vroeg klaar, en hebben we uiteindelijk -inmiddels gekalmeerd- de line-up thuis bekeken.

Twee jaar geleden was ik helemaal fan van Coldplay, één van de enige echt beroemde bands die ik ooit heb aanbeden, maar mijn Chris Martin-Fase nam af, en de muziek van Colplay werd verkozen tot beste in-slaap-val-muziek van het jaar. Nu ga ik Coldplay over twee nachtjes slapen zien. Ze mogen spelen tot de vonken ervan afspatten, want wie weet vallen anders zo’n 20000 bezoekers in slaap, en dat zou zonde zijn van de enorme bedragen die mensen uit hebben gegeven om in godsnaam een gig van Chris Martin voor elkaar te krijgen.

De wereld van muziek is harder dan mensen denken wanneer ze liedjes van..tja, Tim Knol luisteren. Dat vind ik zo knap van muzikanten; wanneer je zoveel moet overwinnen -jezelf om mee te beginnen, daarna anderen overtuigen- om te kunnen doen wat je wilt, dat je dan alsnog de schattigste sterren van de hemel kunt spelen en ookal is het de zoveelste keer dat je hetzelfde eeuwige repertoire speelt; mensen blijven wegdromen en heerlijk clichématig aan hun gelukkigste momenten denken wanneer ze jóuw nummer horen.

Muziek zal altijd een drijfveer voor me blijven, ook een cliché, maar als het met mij niet goed gaat, kan ik heel lang geen leuke muziek vinden, vervloek ik de verstofte inhoud van mijn itunes, en zit ik alleen te mopperen, in stilte. Dan wordt de net zo depressieve Nick Drake een nagel aan mijn doodskist, en lijken de anders zo harmonieuze klanken van Yann Tiersen saai en slap. Dan hebben we gelukkig nog altijd Snoop Dogg die alles een beetje relativeert en mij vertelt dat hij beweegt naar de beat van zijn leven, zijn soundtrack. Nou, ik dus ook. En soms is er gewoon even gen soundtrack om op te bewegen.

Nu is die soundtrack er wel. Ik voel me als een vis in het water van het bijna-vakantiegevoel, en hopelijk voel ik me als een big in de modder van het ultieme Festivalgevoel. Festivals zijn trouwens behoorlijk overrated, vind ik, net als koffie, blackberry’s, lady gaga’s, Justin Biebers en noem maar op. En ik ben de eerste om hypes te kraken, maar voor één keer in mijn leven zal ik me niet distantiëren en dolenthousiast en dolgelukkig meedoen aan een hype.

Follow

Reageer