Complete digibeet nu verslaafd aan facebook

18 januari 2011

Facebook
facebook
Als complete digibeet liet ik mijn nichtje jaren geleden een hyves-account voor me aanmaken. Hyves leek toen de perfecte site om in contact te blijven met (lange-afstands)vrienden, kennissen en organisaties (openbare Hyvespagina’s ). Hyves was de sleutel naar je eigen wereld.

Een paar maanden geleden ontdekte ik facebook, een ander medium om een online egodocument aan te maken. Toen mijn facebook-account eindelijk geactiveerd was, kreeg ik zin om mijn pagina direct weer te verwijderen toen ik een soort twitterachtige berichten van mensen ontving wiens vriendenverzoek ik in het wildeweg had geaccepteerd. Zo was mijn eerste facebookbericht; ‘Aiesjha K.: ik ga maar eens koken’
Wat moest ik in godsnaam met de wetenschap dat mijn oud-klasgenoot op dat moment eten ging koken? Of dat een van de mij onbekende schoolgenoten gehuld in bontkraag, blackberrie altijd bij de hand- de kijkertjes thuis om de minuut mededeelt hoe ‘gezellig het in de cc is’ met haar ‘vriendjes en vriendinnetjes.’ Ja, we zullen voortaan alles delen, letterlijk en figuurlijk, want niet alleen facebook is onze new best friend, maar ook de BB komt hoog in de top-3 BFF’s. Al die Paris Hilton-afkortingen en handige nieuwe -veeeels te dure- gadgets waarmee je overal ter wereld je status bij kunt werken zeggen mij eerlijk gezegd helemaal niks, maar dat ter zijde.

Pas toen er steeds meer (echte) vrienden een account aanmaakten, begon ik het nut van facebook in te zien. Was je bij hyves heel trots op jezelf als je de foto van een vage bekende had ‘gerespecteerd’, bij facebook was alles ineens openbaar. Reacties op mijn eigen status kwamen van alle kanten; vage bekenden van school, vrienden, collega’s. Op de een of andere manier werd ik daar ontzettend blij van. Iedereen was plotseling bereikbaar. Halleluja, geen gezeik, gewoon reageren wat er te reageren viel, en van alles en iedereen op de hoogte blijven. Nu krijg ik bijvoorbeeld te horen dat vriendin Olivia ‘dood op haar wiskundeboek ligt’. Fijn om te weten, stel je voor dat ze daar alleen lag te creperen zonder dat ook maar iemand het zou weten.

Het nadeel is dat ik erg snel verslaafd raak aan dingen, zo ook aan facebook. Mijn leven is nu facebook. In de stad luister ik de gesprekken van random figuren af om inspiratie te krijgen voor mijn status. Om mezelf maar even te quoten: ‘ik ving vanmiddag een gesprek op: zegt de een ‘ja ik stijl mijn haar, maar het is zo fucking irritant want als het dan regent, is al dat werk voor niks geweest!’ zegt de ander Oh, maar dan moet je gewoon een staartje, en ik denk dat het jou heel goed staat om je haar nog langer te laten groeien.’
dat was een gesprek tussen twee jongens.’
Altijd leuk om te (laten) weten hoe het in de wereld gaat, en vervolgens kan je hele facebook-family een boom opzetten over ‘de gegayificeerde hetero’s van nu’ en brandt er weer een heerlijke discussie los. Om nog even terug te komen op die facebook-addiction, ik check mijn facebookpagina talloze keren per dag, het begint bijna als een tic aan te voelen, maar ach. Who cares? Men moet toch up-to-date blijven.

Als laatste in mijn ode aan facebook wil ik god op mijn blote knieën danken dat de insteek niet zo ordinair is als op hyves. Niet dat ik wil klinken als een bezorgde moeder/tante/oma, maar omdat ik zo’n bloedhekel heb aan mensen (meisjes) die zichzelf (lipjes getuit, borstjes vooruit) in de spiegel fotograferen, met zo’n enorme flits en een scheepslading make-up en dan verwachten dat hun 495 vrienden kwijlend voor het beeldscherm hangen -Get a life-, om nog niet te spreken over de ‘smoooothboys’ die met hun zonnebrilletje en oorbelletje en zwoele blik de absolute ‘baas’ uit lopen hangen, en met net zoveel gevoel voor fotografie als hun vrouwelijke mede-Hyvers hun BB op de spiegel richten om vervolgens samen met die ‘big flash’ op de foto te staan. Tsja, je moet jezelf verkopen, maar facebook laat zien dat dat ook anders kan. Natuurlijk zijn er types (onder die 500 miljoen leden) die nog steeds de ‘smoooothguy’ (m/v) uithangen, maar voor mijn gevoel heeft toch meer dan de helft begrepen dat het echt veel leuker kan. Gelukkig maar.

Uiteindelijk, sorry Marc Zuckerberg, zullen we niet tot in de eeuwigheid onze statussen moeten bijwerken -hoop ik- zodat we weer wat meer tijd aan ‘real-life’ ontmoetingen besteden dan aan onzin zoals het afkraken van een stel jongens die gewoon heel graag hun haar willen stijlen. Deze column is inspirerend voor een nieuwe status..

Geplaatst door in de categorie Actualiteiten & NU

Reageer