Opgroeien in een geweldloze omgeving

Opgroeien in een geweldloze omgeving; een nauwelijks te handhaven recht

Niets is wat het lijkt, een altijd toepasbaar cliché dat keer op keer wordt bevestigd wanneer…niets dus is wat het aanvankelijk lijkt. We gaan er automatisch vanuit dat Amsterdamse kinderen een veilig (t)huis hebben, liefhebbende en verantwoordelijke ouders etc. Wanneer de behoefte aan verantwoordelijke ouders en onderdak bevredigd zijn, kan een kind een kind zijn en dat is ontzettend belangrijk als je bedenkt hoeveel volwassenen bij psychotherapeuten in huilen uitbarsten wanneer ze vertellen dat ze zich nooit ‘kind’ hebben kunnen voelen. Verantwoordelijke ouders nemen dat potentiële slachtofferschap van hun kind weg, en dat is mooi, maar nogmaals; niet is wat het lijkt.

Ouders zijn, anders dan sommige kinderen denken, behalve ouders ook volwassenen, individuen die voor de komst van hun kind een eigen leven, een eigen wil en een eigen droom hadden. Dat moet men niet vergeten. Iedereen heeft een wellicht pijn ondervonden tijdens het ‘leven.’ Die pijn, of de herinnering daaraan dragen de meeste mensen voor altijd met zich mee. Besef nu dat alle ouders handtasjes-rugzakken-koffers vól met pijn, herinneringen, mentale bagage met zich meesjouwen.

Het leven van een kind begint zo’n negen maanden voor de geboorte, de draagster en verwekker van het kind zijn reeds begonnen met hun ouderschap. (pappa en mamma zijn inmiddels hard op weg naar de midlifecrisis). Het lastige aan ouderschap is dat je van tevoren geen idee hebt hoe het is om ouder te zijn en dat kinderen van tevoren ook geen idee hebben hoe het is om kind te zijn. Beide partijen zijn nog niet echt op elkaar ingespeeld.

De eerder genoemde bagage die de ouders met zich meedragen kan de opvoeding ontzettend beïnvloeden. Ongewild, ongemerkt, maken de ouders precies dezelfde fouten als hún ouders. De fouten worden door het kind gevoeld en ofwel verwerkt of onverwerkt in de koffer van het kind gestopt, een souvenir voor later, om per ongeluk ook mee te geven aan eigen kinderen.

Geweld gebruiken bij het opvoeden van een kind wordt meestal niet erg op prijs gesteld. Volgens de één zou geweld een teken van zwakte zijn, weinig zelfdiscipline en volgens de ander is geweld een teken van onderschatte kracht. ‘Geweld is nogal vaag’, aldus de jongeren die deelnamen aan de rondetafelgesprekken. In de wet staat vastgelegd dat ieder kind recht heeft op een geweldloze opvoeding. Die wet houdt dus in dat geweldloos opgroeien het een recht is voor een kind maar niet een plicht voor de ouder, want slaan in de opvoeding heeft geen consequenties, zolang het binnen de perken blijft en het educatieve klappen zijn. Die wet is dus net zo vaag als het geweld zelf.

Wanneer ouders zelf met geweld zijn grootgebracht hebben ze daar ongetwijfeld (mentale) pijn aan overgehouden, de pijn zit in hun koffer en vergezelt ze door hun leven heen. Die ouders verwerpen geweld misschien net zoveel als ieder ander maar maken er toch gebruik van, immers, ze zijn gewend aan klappen.

Meestal wordt geweld tegen kinderen veel te laat opgemerkt door de omgeving. Of de hele buurt heeft alles al jaren door maar uit angst stapt er niemand naar de politie. Voor alle betrokkenen kan er begrip getoond worden. De buurt wil zich nergens mee bemoeien. Het is alleen jammer dat de kinderen er zo onder lijden.

Dat iedereen een koffer pijn met zich meedraagt is normaal maar het zou niet zo moeten zijn. Geweld wordt generatie op generatie doorgegeven er is geen schuldige, er hoeft geen heksenjacht te komen. Maar wij moeten ten allen tijden voorkomen dat die koffer steeds zwaarder wordt om ook toekomstige slachtoffers (in de omgeving van het kind) te voorkomen.

Jongerenorganisatie Asri roept de inwoners van gemeente Amsterdam op om waakzaam te zijn en bij vermoedens op tijd in te grijpen. Beter te vroeg dan te laat. We kunnen niet met zijn allen wachten tot het slachtoffer van huiselijk geweld zelf zijn of haar ouder, broer, zus of kennis, bij de politie aan komt geven. Daarmee zouden we het slachtoffer alleen maar extra zwaar belasten.

Uiteindelijk moet het doel het middel heiligen; iemand aangeven is niet bepaald leuk, en je doet het niet voor jezelf. Uiteindelijk heeft het slachtoffer er vaak wel baat bij. Laten we allemaal zorgen dat onze koffers een beetje draagbaar zijn of laten we onze koffers zelfs proberen te reduceren tot kleine handtasjes! en laten we elkaar daar ook een beetje in helpen. Huiselijk geweld verdwijnt niet vanzelf. Sluit dus je ogen niet, steek je kop (pardon, hoofd) niet in het zand en houd in je achterhoofd dat niets is wat het lijkt.

De uitkomsten van de rondetafelgesprekken die georganiseerd zijn door commissie Actualiteiten is de aanleiding geweest voor dit persbericht. Commissie Actualiteiten agendeert thema’s waar jongeren mee zitten aan het bestuur van Asri.

Follow